Op een dag word ik gevraagd of ik een interview wil doen over wat mijn ervaringen zijn als projector. Hoe het voor mij voelt om projector te zijn en wat ik voelde toen ik voor het eerst hoorde dat wachten op de uitnodiging mijn strategie is.
Het terugblikken op deze periode van meer dan zeven jaar deed me stilstaan bij hoe anders ik nu in het leven sta, hoe het wachten van vijand veranderde in grote vriend, bondgenoot zelfs.
Ja, het klonk heel vreemd in mijn oren, wachten op de uitnodiging. Wachten, dat kende ik wel, weliswaar niet een van mijn meest geliefde activiteiten, maar wel bekend. Maar wat was die uitnodiging dan wel??? En waarvoor diende ik uitgenodigd te worden??? Uitnodiging…het klinkt zo formeel. Langzaam leerde ik dat het gaat om herkenning, gezien worden voor wie ik ben.
Natuurlijk diende ik zelf ook helderheid te krijgen over wie ik was, wat het is om projector te zijn en niet over dezelfde energie te beschikken die 80 % van de bevolking heeft. Het luisteren en herbeluisteren van mijn reading hielpen mij wel op weg, maar voornamelijk het observeren van de mensen rondom mij en het kijken door mijn human design bril lieten mij in de spiegel kijken en ontdekken wie Gerda is en hoe haar mechaniek functioneert.
Het als passagier door het venster kijken naar het leven is kijken naar een heel boeiende film. Ervaren hoe mijn mind steeds weer wil ingrijpen om ongevraagde adviezen te geven met de gekende gevolgen: “Ze luisteren nooit naar mij, ik had het hun toch gezegd, moet ik daar mijn tijd en energie insteken?” Laat het nu juist dit laatste zijn dat me deed beseffen dat mensen alleen luisteren als ze er naar gevraagd hebben. Dat je dan pas succes kan ervaren, niet alleen omdat mensen je bedanken, maar ook doordat ze je deelgenoot maken van hun succes.
Voor mezelf werd wachten heel belangrijk, want voelen of ik iets echt wil, of het niet mijn ongelofelijk enthousiasme in het moment is dat met mij aan de haal gaat om de dag erna wakker te worden met het gevoel van “ai ai, tot wat heb ik mij nu terug laten verleiden???” blijkt de sleutel te zijn. Ook wanneer ik de druk voel om dingen te initiëren en alles tegen schijnt te werken, kan ik glimlachen naar mezelf en zeggen: alleen wachten kan je helpen. Het niet lukken als signaalpost en dit niet ervaren als verbittering: het voelt als een geschenk.
Wil dit nu zeggen dat het me niet meer gebeurt? Nee tuurlijk niet, maar ook dat kan ik met meer liefde voor mezelf bekijken en aanzien als een mooi deel van de ervaring, die me breed laat lachen naar mezelf…. Mijn dank gaat dus uit naar Surrenda, de interviewster, die mij even liet stilstaan bij dit alles.