Door de lens de projector : wachten….


Zo een 10 jaar geleden zei Dirk in mijn reading over het emotionele deel in mij: “Dit is wat je waarschijnlijk al jaren onder de mat geveegd hebt.”

Ik moet zeggen dat dit stevig binnen kwam, groot was dan ook het verzet. “Ik had daar wel al aan gewerkt, ja vroeger misschien maar nu, op mijn 46ste was dit echt geen issue meer…enz”

Hij knikte en zei; “Dat zal dan wel zo zijn zeker” met een glimlach van ik weet wel beter…

Er werd me toen ook gezegd, dat ik niet alleen op de uitnodiging maar bovenal op de emotionele helderheid diende te wachten. Laat wachten toen niet echt één van mijn sterkste punten zijn.

Dit alles kwam terug in mijn gedachten, toen iemand mij onlangs vroeg of ik dat wachten ook zo vervelend en moeilijk vond.

Ik hoorde mezelf antwoorden : “Nee, eigenlijk vind ik dit een zegen….” In mijn hoofd ging het : Wat? Ben je gek?

Toch voelt dit wel echt zo. Hoe intens het leerproces ook was, is. Hoe dikwijls ik dacht “toemme toch, weer eens te voorbarig geweest” of “eigenlijk wou ik hier niet zijn” of “zie je, niemand zit hier op te wachten… ” enzovoort, enzovoort. Toch sloop dit wachten heel, heel langzaam in mijn gewoonten en laat ik me minder en minder meeslepen in de nerveuze druk van die up en en down wave die emoties heet. 

JA, ik had dit onder de mat geveegd, en dan voornamelijk de down wave, want wat voor vervelende plek was dit. Je slecht voelen over alles, het allemaal zwart zien en bovenal niet weten waarom. Waarom zag ik het glas halfleeg, wie was hier de oorzaak van? Dit zou ik dan wel even duidlijk maken, want had jij dat glas hier niet halfvol op de tafel laten staan, dan had ik er me niet moeten aan ergeren. Dat ik me niet beter, maar zelfs niet slechter voelde door dit alles en ik me de volgende dag zelfs blij voelde over het vinden van een halfvol glas, verwonderde me zeer. Meer nog, wie was die schat die dit voor mij had laten staan, ik moet zien dat hem/haar nog even bedank.

Dat ik vanuit de up’s en de down’s volmondig ja of nee bleef zeggen en dan een reden wou vinden waarom ik ja of nee had gezegd en eigenlijk steeds in dezelfde valkuil liep, opende mijn ogen en hielp mij beseffen dat noch ikzelf noch een ander konden beïnvloeden wat er aan up of down beweging was. Het is louter de mechaniek van de emotionaliteit. Halfleeg en halfvol is eigenlijk hetzelfde, het is de nervositeit die hiermee gepaard gaat die maakt dat je niet het glas met water ziet voor wat het is: een glas met water. 

De nervositeit die door mijn lijf gaat en die er voor zorgt dat ik, zolang ze aanwezig is, ja noch nee kan zeggen, of ik nu hoog of laag zit. Er rest me niet anders te doen dan wachten, of mijn Mind dit nu stom blijft vinden en hevig te keer gaat of niet, of ik mijzelf of mijn omgeving mij onder druk zet of niet. Ondertussen tovert dit nu meestal een glimlach op mij gezicht. 

Zelfs wanneer dit gaat over onze reis naar Schotland boeken en ik mezelf maar niet tot actie kan brengen. Ja, ik wil ook naar Schotland en nee ik weet ook niet waarom dit nog niet geboekt is…. Tot ik verneem dat in de periode dat we willen gaan, Schotland geteisterd wordt door Midges (kleine venijnige muggen) en laten we daar nu juist met 3 van de 4 heel gevoelig aan zijn.Dank je wel emotionele golf, die tijd nodig heeft, ik voel jouw nervositeit uit mijn systeem verdwijnen, er is helderheid, gelukkig hebben we nog niet geboekt. Als tegelijkertijd Wales zich aandient voel ik onmiddelijk de kriebels om in actie te schieten maar laat ons hier nu toch nog maar een nachtje overslapen, ook al is mijn hele systeem tot rust gekomen ;-).

Nogmaals is het duidelijk dat WACHTEN geen vloek maar een ZEGEN is, als ik er maar durf naar te luisteren en mijn emotionele bewustzijn haar zegje laat doen, met haar nervositeit door de up en de down.

Comments & Responses

Comments are closed.