Februari dit jaar is het 14 jaar geleden dat ik in contact ben gekomen met Human Design en nog steeds vraag ik me regelmatig af: “Wat brengt HD me nu eigenlijk?”
Gisteren las ik een tekst van Steve Jobs die op zijn sterfbed lag en wist te zeggen dat al hetgeen hij vergaard en gerealiseerd had uiteindelijk niet veel voorstelde op het moment dat hij de dood naast zich voelde staan. Hij besefte dat hij er toch niets van mee kon nemen. Hij zag in dat we geschapen zijn op zo’n manier dat we liefde kunnen voelen in ons hart en dat hij enkel de herinneringen die door liefde zijn gesterkt en geïnspireerd met zich mee kon nemen. Die gaven hem sterkte op zijn reis in de dood.
Ik ben lang – en nog steeds – geïnspireerd en gefascineerd door de onvoorstelbare intelligentie die in Human Design zit. Maar kunnen we aan kennis vasthouden als het om liefde gaat? Nee toch! Human Design kan veel inzichten brengen, maar die inzichten stellen uiteindelijk weinig voor als ze ons hart niet raken. Al het Human Design werk en alle studie die we doen is zinloos en in veel opzichten zelfs een onvoorstelbare “mind fuck” als het ons niet dieper in ons hart kan brengen en in die zin ook dichter bij elkaar. Onze grootste gave als mensen is ons verbonden te voelen met elkaar, en Human Design staat daar in dienst van. Het is een kennis die toelaat om die verbondenheid te voelen omdat de sleutel tot het voelen ervan in ons ligt. Begrijpen hoe we ineen steken en hoe een ander “gedesigned” is, opent het potentieel naar die verbondenheid.
Sinds een zestal maanden ben ik aan het reizen en op dit ogenblik zit ik in Nepal. De aardbevingen die hier plaats vonden, hebben de knop hier voor heel veel mensen serieus terug gedraaid. De jonge gids die met mij het Himalaya gebergte was ingetrokken, had een goede opvoeding van zijn ouders meegekregen, sprak vloeiend Engels en was 26 jaar en klaar om voor zichzelf een toekomst uit te bouwen die meer open en modern is. Maar zijn ouders verloren alles en nu voelt hij zich geroepen en in zekere zin verschuldigd en verplicht om hen op hun leeftijd te helpen om uit de tent van de VN te geraken en opnieuw een huis te kunnen bouwen. Dat heeft zijn leven en verwachtingen een vijftal jaren terug geschroefd zegt hij, en volgens mij is dat een vrij optimistische kijk op zijn situatie. In plaats van zich te kunnen openen naar de wereld toe wordt hij terug gezogen in de verplichtingen en loyaliteit voor zijn familie en afkomst.
En als we naar de internationale en politieke structuren kijken die de situatie trachten te ondersteunen, zien we hoe die uiteindelijk bijdragen aan het in stand houden van die oude, logge tribale en politieke structuren. Er wordt niet gedacht aan de jongeren die hun hoop zijn verloren door te moeten opkomen voor hun ouderen. Er wordt enkel humanitair wat gedaan, op het niveau van het overleven, maar de hoop die deze mensen voor hun kinderen hadden opgebouwd, wordt niet ondersteund. Ik heb lang genoeg in internationale samenwerking gewerkt om in te zien hoe weinig er wordt gedaan om de onafhankelijke en toekomst gerichte spirit van jongeren te ondersteunen. En die kan alleen maar ondersteund worden in een gevoel van openheid naar de wereld toe.
Op zoveel vlak zien we meer en meer een heropleving van de “wij tegen hen” mentaliteit en het sluiten van grenzen op welke brutale manier dan ook. Met een minimum aan voeling en inzicht ziet toch iedereen die het woord “mens” waard is dat dit tegen het water inzwemmen is, niet?
Er is een aspect van Human Design dat sociologische inzichten geeft en een ervan is dat we moeten leren om onze “tribale structuren” – om het zo te noemen – te laten afbrokkelen en plaats laten maken voor een groter collectief en individueel bewustzijn. Maar in plaats van daar kracht achter te zetten en inspanning voor te leveren, zien we dat een meerderheid van de mensen kiest voor schrik om zich te openen, voor schrik om hun zekerheden te verliezen, voor schrik om een ander tegemoet te komen in zijn anders zijn, voor vasthouden aan het oude en gekende, …
Voor sommigen is het een sluiten van grenzen in de hoop om hun zekerheden te vrijwaren, voor anderen is het een gedwongen situatie, zoals zorgen voor het welzijn van diegenen die hen steun hebben gegeven om in het leven vooruit te komen, en dit zonder veel vooruitzichten naar een vrijere toekomst, gezien de gesloten grenzen.
Maar een ding is zeker: we kunnen niet anders dan inzien dat we met elkaar verbonden zijn als we niet op een sombere en eenzame manier op een sterfbed willen liggen zoals Steve Jobs. We moeten onze grenzen openen, we moeten de andere leren zien als een spiegel van onszelf, we moeten ons eigen leven leren zien als een geschenk en een opportuniteit om verbondenheid mee te creëren. Hoe meer we daar in slagen hoe meer we de pols van de liefde in ons voelen.
Human Design kan een sober instrument zijn dat daartoe bijdraagt als we het zo kunnen hanteren. Als het ons toestaat om te voelen dat we hier allemaal “helpless and incompetent” rondlopen zoals Ra Uru Hu het zei. En met zijn fantastische humor herhaalde hij ook dikwijls: “seriousness is a disease”!
Ik voel dat dit allemaal kleine boodschappen zijn die uit deze kennis komen die de nagel op de kop slaan. Laat ons proberen om ze in ons leven op te nemen en mogen ze bijdragen tot een grotere verbondenheid.