DOOR DE LENS VAN EEN PROJECTOR – “Jij luistert nooit naar mij!”


Een persoonlijk verslag over mijn deelname aan Communication Vivante”, een workshop die de deelnemers wil ondersteunen om zoveel mogelijk vanuit zichzelf en de eigen individuele ervaring te communiceren zonder op welke manier dan ook verwachtingen te projecteren op de ander.

Lang getwijfeld of ik dit wel zou volgen, bang dat de taal een te grote barrière zou vormen. Maar wat ben ik blij dat ik mezelf overwonnen heb om toch mee te durven doen… Even uit de comfort zone kan heel verrijkend zijn. Ook nooit verwacht dat ik hier zoveel aansluiting zou vinden bij de praktische toepassingen van Human design.

Een van de eerste oefeningen bestaat eruit om niet meteen te reageren wanneer je iets voor de voeten gegooid krijgt zoals “Waarom luister je nooit!!!”, “Niet te geloven, dat je het maar niet begrijpt!” , “Jij moet altijd overdrijven!”,  “Je had dit niet moeten doen!!!”, maar simpelweg te herhalen wat gezegd is: “Heb ik gehoord dat ik nooit luister?” Of dat ik het niet begrijp, dat ik overdrijf, dat ik dit niet had moeten doen, wat de opmerking ook was. Om daarna in een volgende stap te luisteren naar wat mijn”denken” hier voor commentaar op heeft. Ongelofelijk wat hier allemaal naar boven komt, hoe ik met mijn gedefinieerd ego van me afbijt, terugsla, en hoe mijn tegenspeler met zijn open ego zichzelf totaal verliest in een bijna onderdanige houding. Het wordt duidelijk dat we ons allebei persoonlijk aangevallen voelen en ons alleen maar proberen te verdedigen om te overleven. Omdat ons strategisch brein ons gevangen houdt in de illusie dat we telkens weer in ons bestaan bedreigd worden.

Dat het hier NIET gaat om een levensbedreigende situatie, maar om wat ik voel met mijn lichaam en om wat ik werkelijk nodig heb, zal in de loop van deze cursus heel duidelijk worden. Wat niet wil zeggen dat we het ook al meteen geïntegreerd hebben. 🙂

In één van de volgende oefeningen, die ik deze keer samen met een projector doe, zal al gauw blijken hoe moeilijk het is voor ons, die steeds gefocust zijn op de anderen, toch diep van binnen te gaan voelen. Nog moeilijker wordt het om onze noden te ontdekken…. Alleen gezamenlijk lachen om onze hulpeloosheid helpt ons hier uit.

Dag drie : ha, eindelijk lijkt het thema te verschuiven op maat van de projector, eindelijk gaan we ook kijken naar de anderen, naar mijn en hun aandeel in de conversaties, klinkt makkelijk!

Dit is even buiten de waard gerekend, want al snel wordt duidelijk dat helder zijn over wat je voelt en nodig hebt de primaire vereisten blijven en dat er bovendien nog een andere valkuil naar ons ligt te lonken: ik geef je gewoon een andere oplossing op het moment dat ik “neen” zeg om mijn “neen” te verzachten. Ik wacht zelfs niet op je antwoord, ik duw mijn oplossing gewoon in jouw richting om me minder schuldig te voelen over mijn neen.  Elk van ons trapt met veel overtuiging in deze valkuil, en in het bijzonder zij die gezegend zijn met een open hoofd (altijd bezig met oplossingen te vinden voor een ander). Leerrijk, een echte eye-opener, we kunnen terug volop beginnen experimenteren en mijzelf troosten met het weten dat mijn weg er een van “trial and error” is.

Dag 4, vandaag bouwen we nog wat verder, we gaan ook kijken naar zaken uit het verleden die ons triest, woedend of gekwetst laten voelen, kortom, het raakt je nog. Hier wordt ons gevraagd om te vertrekken van een neutraal verhaal, wat bij mij onmiddellijk de vraag oproept hoe ik nu neutraal kan zijn over iets wat me nog steeds raakt. Toch lukt het mij (weliswaar met enige hulp) om het verhaal te brengen als een opsomming van de feiten zonder enige emotie. Gelukkig mag ik daarna terug mijn “mind” haar zegje laten doen, en amai, commentaar is er. Ook hier blijkt weer hoezeer we ons doen en laten, laten bepalen door ons verstand, en hoezeer we wat de andere niet gezegd heeft zelf gaan invullen, omdat het zo moeilijk blijkt te luisteren naar wat ons lichaam ons eigenlijk vertelt… 

Wat wij voelen, wat ons leven aangenamer kan maken, daar lijken we blind voor te zijn. Ook hier blijkt bij jezelf blijven en dus eigenlijk je autoriteit en strategie toepassen de sleutel te zijn… Onze conditioneringen sneller zien en er bewuster mee omgaan blijft het grote experiment.

De namiddag is een oefening in het stilstaan bij dank je zeggen en zeggen “ik hou van jou”. Daarom sluit ik hier graag af met een woord van dank aan “Communication Vivante” en Human Design om tools aan te reiken voor een aangenamer, bewuster leven….

Comments & Responses

Comments are closed.