De heikele kunst van stilstaan in de branding


Ze staat aan de vloedlijn.
Bij iedere golf zakken haar blote voeten wat dieper in het natte zand.
Ze moet nergens naartoe.
Ze staat er gewoon.

Gisteren liep ze nog koortsachtig heen en weer op datzelfde strand, op zoek naar de hoorapparaatjes die een vriendin in de zee verloor. Minuscuul klein en peperduur. Tevergeefs, natuurlijk. De zoektocht werd afgeblazen. Poseidon had gewonnen, en samen hadden ze geklonken op loslaten en berusten.

Vandaag zoekt ze niet meer.
Ze oefent zich in zijn.
Ze verbindt zich met haar lichaam, ademt diep in en uit.
Ze voelt de avondzon op haar rug.
Ze luistert naar het geluid van eb en vloed.
Vijf minuten, tien minuten.
Haast roerloos.
Gedachten passeren.
Ze laat ze gaan.
Ze hoeft niets.

Het ongeduld in mij is groot, en dat kun je gerust een eufemisme noemen. Onverzadigbare honger komt al wat dichter in de buurt. Maar dit is buiten de heerlijke ironie van het leven gerekend: in mijn design draait alles om wachten. Stilstaan. Terugtrekken. Zelfbeheersing. Momentum. Focus. Om maar enkele sleutelwoorden te noemen. Hoe zich dat uitspeelt?

Iedere dag opnieuw zie ik mezelf geconfronteerd met een gigantische hoeveelheid aan creatieve, generatieve input. Gesprekken met mijn lief, vrienden, klanten, collega’s, vragen en voorstellen, mails, facebook en linkedIn, artikels die me worden aangeraden, boeken die op een groeiende stapel liggen te wachten, muziek om te beluisteren, films om te bekijken, ellenlange lijsten audiofragmenten die ik wil beluisteren en tools voor persoonlijke ontwikkeling die ik wil verkennen.

Zo ontzettend veel te doen, te weten, te ervaren en uit te zoeken: de stroom aan interessante pistes, mogelijke ervaringen, innovatieve ideeën, boeiende relaties en nieuwe verbindingen die mijn aandacht trekken is eindeloos.

Yihaa, schreeuwen alle opgefokte motoren in mij: gas geven! Om luttele momenten later met gierende remmen tot stilstand te komen, nét voor de afgrond. En dan heb ik geluk gehad. Mijn geconditioneerde denken mag dit dan namelijk een geweldig spel vinden (tot het misgaat), mijn lichaam maakt me in steeds duidelijkere taal helder dat dit niet zo is.

foto: Jan Vandervorst

Laat me eerlijk zijn: ik doe het mezelf vaak aan. Ik ben aan het werken, maar check tussendoor mails, facebook. In plaats van geconcentreerd te beginnen aan iets, leg ik eerst nog ‘snel’ een tarot-kaartje of beantwoord ik een telefoon. Ik google zowat alles en schrijf me in op nieuwsbrieven die me interessant lijken. Ik haal met andere woorden voortdurend nieuwe informatie binnen. Een kwestie van inspiratie opdoen voor datgene waar ik mee bezig ben? Of eerder het zoeken naar een uitweg? Antwoorden die instant helderheid zullen brengen in verwarring, of een andere focus, een nieuw doel, zodat ik het onopgeloste gemakshalve uit de weg kan gaan?

Het is een hele kunst om in al deze complexiteit te gaan stilstaan. Tijd te nemen. Te wachten. Te onderzoeken. Onderscheidingsvermogen te ontwikkelen: waar gaat mijn lichaam lang genoeg voor stilzitten om obstakels te overwinnen? Wanneer is dit gezond? Maar ook: wanneer wordt dit obsessief, waardoor zelfs het meest eenvoudige moeilijk wordt? Waar creëer ik dus nieuwe complexiteit? Omdat ik mezelf onder druk zet om het op te lossen?

Oké, ik heb het niet kunnen laten: ik ben even iets gaan opzoeken. De transits. Deze keer best wel nuttig weliswaar: Mercurius staat in hexagram 64. Verwarring. Lijn 6: Overwinning. De mentale gave om te genieten van verwarring en de bijhorende diversiteit van data. Laat dat nu net de energie zijn die mijn mentaal geconditioneerde persoonlijkheid onder gigantische druk kan zetten om ‘te begrijpen’. Prachtig toch dat ik net hierover met jullie aan het communiceren ben: Mercurius is niet voor niets ‘de boodschapper’.
En nu ik toch bezig ben, hier volgt nog een bekentenis: Tijdens het schrijven ben ik opgebeld door een vriendin. Of ze me een plezier kon doen met oude boeken die ze weggaf. Een twaalftal supertitels. Natuurlijk heb ik ja gezegd. Kunst wordt pas gebaard door heel veel oefening, nietwaar? 🙂

Onverzadigbaarheid is mijn toneel. Stilstaan is mijn rol. Drama of komedie, één ding neem ik me voor: ik smijt me in elke repetitie met volle overgave. Maar niet té hard, natuurlijk!

Genoeg, voelt ze.
Het is tijd om te bewegen.
Ze volgt haar lichaam.
Een halve draai.
Iets naar voor gebogen, ogen op het zand.
Ze ziet het meteen.
Een hoorapparaatje.

Recht voor haar voeten.
Natuurlijk, glimlacht ze, en bukt zich om het op te rapen.

 

Enkele poorten uit STIENS design

63 Na afronding – twijfel
In de spiraal van het leven zijn alle eindes een begin

63.1 – Zelfbeheersing
De kwaliteit van persoonlijkheid waarbij een prestatie kalm en gelijkmoedig geaccepteerd wordt en waarbij continue ontwikkeling zijn natuurlijke gang mag gaan. Aanvaarding van prestatie, maar twijfel of er continue ontwikkeling zal plaatsvinden.
De neiging om na een prestatie onmiddellijk nieuwe doelen te zoeken met als risico het destabiliseren van wat al bereikt werd. De druk bij succes om nog steeds te twijfelen aan de eigen capaciteiten en onmiddellijk nieuwe doelen te zoeken.

53 Ontwikkeling – begin
Ontwikkeling als een gestructureerde vooruitgang die zowel stabiel als duurzaam is.
53.2 – Momentum
Succes brengt succes voort
Het beschermen van vroege successen voedt verdere prestatie. De druk om iets nieuws te starten op basis van successen uit het verleden.
De neiging bij vroege successen om gehaast en onvervoorzichtig tot actie over te gaan. De druk op basis van succes om ongeduldig aan iets nieuws te beginnen.

12 Stilstand – Voorzichtigheid
De kwaliteit van terughoudendheid en het belang van meditatie en inactie in het confronteren van verleiding
12.1 De monnik
Een vorm van terugtrekken die enkel gehandhaafd kan worden wanneer dit door de gemeenschap wordt ondersteund.
De schoonheid en harmonie die mogelijk is voorbij het bereik van verleiding. De uitdrukking van zich terugtrekken uit het sociale en de waarde hiervan wanneer anderen dit ondersteunen.
Simon de Styliet, een totale en vaak absurde vorm van zich terugtrekken. De absurde uitdrukking van sociale voorzichtigheid en een extreem terugtrekken uit emotioneel contact.

Comments & Responses

Comments are closed.