Alleen kunnen zijn en je toch verbonden weten met het geheel, met het leven, met alles wat is: het is een kunst. Ik schreef dit gedicht tijdens een workshop waar deelnemers met uiteenlopende ideeën en verwachtingen steeds weer zochten naar verbinding. ‘s Morgens onderweg naar de plek kwam de eerste zin, de rest van de dag vulde het gedicht zich als vanzelf aan, ‘s avonds las ik het voor in de afsluitende kring, in de week erna maakte ik deze video. De Nederlandse versie van het gedicht vind je onder de video.
Tussen droom en realiteit ligt eenzaamheid
Niet je trieste, tierende eenzaamheid,
niet je verlangen om ergens anders te zijn, bij iemand anders,
maar het wijze en woeste weten dat alleen jij haar ziet,
die ene wilde, wonderlijke fractaal van de werkelijkheid,
haar oneindig intieme blik op jou gericht.
Wanneer jij het aandurft om op die plek te gaan staan
met lichaam, geest en hart,
ontmoet je de anderen die dit ook hebben gedaan
en samen weet je:
het kan,
en het zal,
anders gaan.