Wat betekent het om emotioneel gedefinieerd te zijn, vroeg ik mij af. Ik kan het niet in een paar woorden vatten, al wou ik dat ik het kon. Emoties. Ze brengen me van woelige zeeën in rustige waters, ze slingeren me soms zo weer terug de diepe wateren in, nooit gelijk, wel sterk gelijkend, herkenbaar, maar altijd weer net dat tikkeltje anders.
De nervositeit die me overvalt, wanneer of waarom weet ik niet, maar die er plots is. Ze laat me de gekste dingen doen, stuwt me naar ongekende hoogtes waar iedereen graag in deelt. Ze haalt me naar beneden naar dieptes waar ik niet wil zijn en niemand echt bij me wil zijn, omdat ik haar pijn nog niet omarmen kan.
Haar intensiteit kan me nog steeds grijpen, maar ik spartel minder tegen, ik kijk en voel meer naar wat ze wil brengen.
Zee van stille en woelige baren, ik kan jou niet controleren, ik kan niet bepalen wanneer je komt en hoe hoog of laag jouw baren zullen zijn.
Hoe lang je zal blijven is steeds weer een groot raadsel. Mijn verstand probeert jou steeds weer te kaderen, vertelt jou hoe het zou moeten, van waar je komt, waar ik zou willen dat je me brengt, maar ik kan me alleen maar laten meevoeren op jouw baren, duiken in jouw golven tot de rust terugkomt.
Ik hou wel van de helderheid die je mij voor even brengt, om me dan terug te voeren naar het spel van voelen en weten…