DOOR DE LENS VAN EEN PROJECTOR: ‘What’s in a NAME?’


Over individualiteit, eigenheid en je unieke naam

Het gebeurt niet vaak dat ik een artikel schrijf en meteen de titel weet. Meestal is het na het schrijven zoeken geblazen naar een gepaste titel. Maar ‘what’s in a name’ dekt mooi de lading van een recente ervaring die me eraan deed herinneren hoe belangrijk mijn naam, Gerda, voor me is, en hoezeer ik die link aan mijn unieke zijn.

In een workshop ontmoette ik enkele Fransen voor het eerst. Nu weet ik wel dat mijn naam met de echt vlaamse G wel eens een tongbreker kan zijn zijn voor anderstaligen gaande van Jerda tot Geurda, iets waar ik eigenlijk nooit problemen mee heb.

In dit geval bleek de moeilijkheid echter zo groot, dat mijn naam ter plekke veranderd werd in “Carla”, zonder ook maar enige poging te doen mijn oerdegelijke Vlaamse naam uit te spreken. En dit voelde alsof ze aan mijn ziel raakten.

Waarom, vroeg ik me af?

Mijn naam is voor mij een deel van mijn uniekheid, dat is zeker. Ik kon het ook moeilijk verkroppen dat dit door een Fransman werd gedaan, een volk dat er nota bene zelf op staat met respect aangesproken te worden vooraleer je hen mag tutoyeren, laat staan hen herdopen ;-).

Maar er is meer. Dat er meerdere pogingen ondernomen werden om mij met een andere naam de wereld in te sturen of hem later te veranderen is duidelijk.

Al bij mijn geboorte, zo werd me later menigmaal verteld, wou mijn dooppeter me met de naam Sofie zegenen. Gelukkig was er mijn toen vierjarige zus, die Sofie toch maar niets vond en hem aanraadde hem dan zelf maar een Sofie te kopen…

Dus Gerda werd het, tot een juf van de lagere school plots besloot om mij Greta te noemen, aangezien er twee Gerda’s in de klas zatten. Dit om verwarring te vermijden, daarbij over het hoofd ziende dat er ook al een Greta in de klas zat. Na hevig protest van alle betrokken partijen, werd dan maar beslist om voor alle duidelijkheid onze familienaam te gebruiken. Wat dan weer tot gevolg had dat sommige van mijn vrienden mij Clippel begonnen te noemen. Accepteerbaar aangezien dit toch een deel van mijn familienaam was. Bovendien kwam het van vrienden met wie ik heel veel plezier maakte en dan is er eigenlijk niets aan de hand.

In de humaniora veranderde ik zelf mijn naam voor een tijdje in Gerd. Hier geen protest natuurlijk want ik was degene die het bedacht. Mij niet bewust dat ik numerologisch gezien de 1 (=a) liet vallen die toch mijn onderzoekende pionierscapaciteiten zijn, bracht het mij wel de mogelijkheid om wat mondiger in mijn relaties te staan…. Als je wil rebelleren komt dit wel van pas natuurlijk, hoor ik mijn ouders van hierboven waarschijnlijk zuchten.

Na de humaniora kwam er geen andere naam meer, Gerda zou het blijven. Zelfs op het werk slaagde ik er in om iedereen mij Gerda te laten noemen , klanten en leveranciers gingen zelfs mee in het doorbreken van al het plechtig formeel gedoe en werden ook Eric, Dominique en Danny. Alleen op officiële documenten werd De Clippeleer toe gevoegd.

Mijn naam paste bij mijn ziel en zou niet meer wijken. Een sterke uiting van individualiteit en waarschijnlijk een van de redenen dat ik direct een gevoel van herkenning had toe in met human design in aanraking kwam, want het ging immers over mijn UNIEKE blauwdruk en daar kon Gerda zich in vinden.

Mijn boodschap als projector met een sterke individuele definitie? Aan alle Carla’s en Gerda’s en Jantjes en Mientjes in deze wereld: koester jullie unieke naam. En aan hen die de naam van iemand willen veranderen, bezin eer je begint, want je raakt aan onze ziel.

Dirk Nellens over Gerda’s chart

Als de G aan de keel is verbonden in een design is die persoon meer gehecht aan de manier waarop de identiteit naar buiten komt en in de wereld wordt neergezet. Sommige dragen hun hart op hun tong, anderen dragen hun identiteit op hun tong om het zo te zeggen.

 

 

 

Comments & Responses

Comments are closed.