Het verhaal van een zoektocht om te begrijpen en te aanvaarden…
Geen energie type, wat houdt dit nu werkelijk in? Zijn wij dan echt lui, plantrekkers zoals mijn moeder dit noemde, of is er iets anders aan de hand? Vijfenveertig jaar heeft het geduurd vooral ik inzicht kreeg in dit fenomeen. Vele jaren van mijzelf veroordelen, van redenen zoeken hoe het toch kon dat ik niet altijd en nooit continu over de energie beschikte die iedereen dicht rond mij scheen te hebben.
Ik begon het te wijten aan een keelontsteking (type witte angina) die mij in het VIJFDE leerjaar getroffen had, waardoor ik 3 weken uitgeschakeld was en waarvan ik volgens mij nooit geheel hersteld was. Eindelijk had ik min of meer een excuus voor het gebrek aan energie. Maar eigenlijk bleef het ook voor mij een eigenaardig fenomeen, want waarom had ik dan van die dagen dat ik veel meer aankon, langer kon doorgaan dan de anderen? De volgende dag voelde ik me weliswaar volledig uitgeput maar dat vergat ik binnen de kortste keren weer… “Weet je, in het 5de leerjaar heb ik eens een keelontsteking gehad en bladie bladie bla…”: terug gesust voor even, ik had een reden.
Ondertussen werd ik wel kampioen plantrekker, ik had net afgesproken met een vriendin, kon echt niet helpen om appels gaan te plukken, kamer op te ruimen, stof af te nemen, de afwas te doen, ik was immers allergisch aan de stof van die handdoeken. Wanneer de druk te groot werd, kon ik mezelf weer eens redden door de boodschappen te doen: dit kon ik doen in mijn eigen tempo, en ja ik heb veel vriendinnen en praat heel graag, tuurlijk dat het lang duurt als ik ga boodschappen doen, want ons Gerda moet overal staan praten, ja, ze blijft er zelfs voor stilstaan…
Hoezeer die talloze opmerkingen hierover me gekwetst hebben en ervoor gezorgd hebben dat ik mezelf meer en meer achter een muur stak, het contact met mezelf meer en meer verloor, want eigenlijk begreep ik er zelf ook niets van. Het wegdrukken, het niet voelen wordt een onbewust automatisme dat langzaam zijn sporen nalaat..
Natuurlijk kies je voor die carrière, want dan is het toch doodnormaal dat je aandeel in de huishoudelijke taken van langsom kleiner wordt… Loopbaan boven kinderen krijgen, want ik had al een tijdje ontdekt dat, hoe leuk ik het ook vond om de kinderen van mijn zus af en toe eens op te vangen, hoe graag ik ze ook zag, ik toch telkens blij was wanneer ze terug naar huis gingen, want er was geen energie meer over.
Nee, ik was niet wakker geworden van het gehuil van een van de kinderen, gelukkig werd mijn partner dit wel. Ik zou wel geen greintje moederinstinct in mij hebben zeker, dus was het maar beter zelf geen kinderen te hebben. Naar de buitenwereld toe werd dit een verhaal van “ik wil geen kinderen om een ander tot last te zijn”; ik werkte die periode immers minimum zes dagen op zeven en heel regelmatig zeven op zeven.
Werken was vijf dagen voornamelijk geestelijk werk en 1 of 2 dagen fysiek werk op de markt. Hoewel ik de markten met hart en ziel deed en dit altijd in een heel plezante en ontspannen sfeer verliep, was ik bij thuiskomst meestal te moe om nog te koken en zelfs om te eten.
Na het stoppen van de markt dacht ik: ha nu wordt het beter, meer energie over om leuke dingen te doen… Niks was minder waar, want de drang om herkenning was zo groot dat ik nog dieper in mijn werk dook, dit werd wat mijn zus omschreef als mijn zombie periode. Gelukkig, en dit zeg ik nu, werd ik gestopt door mijn eigen lichaam. Een gesprongen adertje zorgde ervoor dat ik wel rust moest nemen, dat ik niet anders kon dan beginnen luisteren naar mijn eigen lichaam en zijn toch wel uitzonderlijke energie beleid.
Groot was de verwondering over het enorme aantal uren slaap die ik plots bleek nodig te hebben, maar geen nood, ik had wel een goed excuus nu, ik hoorde ergens bij. Bijna alle mensen die dit meegemaakt hebben, worden geconfronteerd met vermoeidheid en ik zou zeker geen uitzondering zijn als het enkele jaren zou duren voor dit terug uit mijn lijf zou zijn.
Dat dit, al zag ik het toen zeker zo nog niet, een eerste keerpunt zou worden in mijn leven begreep ik nog niet echt. Ik bleef wel vechten om terug een loopbaan te kunnen hebben. Het bleef bij vergeefse pogingen, maar het hield me wel bezig. Tien maand revalidatie, vier jaar logopedie en zo stilaan gewoon worden aan een rustiger leven thuis, waar het plannen van dingen die je wil doen deel uit maken van een wel doorvoelde agenda waar in geen plaats meer was voor overdrive, full speed vooruit en er telkens weer overgaan. Neen, alleen de klok van mijn lichaam kon gevolgd worden.
Dit luidde het tijdperk in van de zoektocht naar mezelf en zoals steeds komen de dingen naar je toe als de tijd er rijp voor is… een vriend vertelde mij over human design en hoe dit een mogelijkheid bood om de mechaniek van ons leven te begrijpen, te snappen hoe wij in al onze uniekheid toch over enkele gemeenschappelijke handvaten beschikken, dat er vier verschillende types waren onder de mensen – een beetje zoals de bloedgroep types – en elk met ons uniek DNA daar in.
Ergens had dit mij geraakt en toen mijn eigen type projector bleek te zijn en deze omschreven werden als niet-energie types werd heel wat duidelijk. Ik was dus niet die luie plantrekker, die altijd probeerde te ontsnappen aan mijn taken, ik beschikte dus echt niet consistent over energie, ik vergroot die energie uit wanneer ik er mee in aanraking kom, vandaar mijn tijdelijke explosies van energie die steeds gevolgd werden en worden door enorme vermoeidheid. Wat werd er mij veel duidelijk. Dat ik er nog 5 jaar over zou doen om het dan pas met een shock te kunnen beginnen integreren, dat had ik nooit verwacht!
Eindelijk een oplossing, een antwoord op al mijn vragen. Als ik even gauw (wishful thinking!) de autoriteit en strategie toepaste en zorgde dat ik alleen inging op uitnodigingen, was alles toch opgelost of niet? Dat dit een proces van lange adem ging worden, had ik nooit gedacht. Mentaal had ik het al snel allemaal op een rij, maar dat het zoveel tijd zo vragen om de signalen van mijn lichaam te begrijpen, daar had ik geen idee van..
En dat de signalen van je lichaam begrijpen nog geen moment betekent dat je het ook aanvaard hebt, dat werd me onlangs pas duidelijk. Zoals het bij mij past gebeurde dit met een enorme shock. Ik geloof dat ik niet alleen geshockt was, maar ook de osteopaat bij wie ik op dat moment was. Dat er een discussie die bijna ontaarde in “ik ben weg, want ik heb het wel gehad” nodig zou zijn om mij te laten beseffen dat ik eigenlijk nog niet aanvaard had dat mijn lichaam me duidelijk maakte dat het niet constant over energie beschik. Dat de kei die daar ergens de stroom van mijn gevoelens afremt alleen maar een opeenstapeling was van niet passen in deze op energie gebaseerde wereld, een opeenstapeling van verwijten, schuldgevoelens, conditioneringen, …
Nu pas ben ik in staat om te zien hoe dit zich in mij verzameld heeft, hoe mijn lichaam zich niet aanvaard weet en mijn omgeving daardoor ook vind dat het niet aanvaardbaar is, niet kan, ingebeeld is of wat je het ook wil noemen. Aanvaarden dat de weg nog lang is, dat het niet eigenaardig is, dat wij projectoren die nog maar sinds 1781 in deze wereld zijn en in deze vorm bestaan nog niet echt onze weg gevonden hebben in een wereld waar energie types van bij het ontstaan de dienst uitmaken….
Hier staat dus een projector die rust vond in het weten en nog zoekende is naar de aanvaarding; maar wel goed op weg. Dus bedankt aan allen die mij een stukje verder helpen om te aanvaarden, op welke manier dan ook.